Jerzy Hajduga. Poezja. Blog autorski. Nowe wiersze.
Strona autorska Jerzego Hajdugi. Nowe wiersze i blog autorski.
Odpoczynek od cudu staje się paradoksalnym trwaniem w cudzie życia i cudzie śmierci, gdyż jedno z drugim rozmawia, naprzemiennie. I nie można rozróżnić, gdzie życie, gdzie śmierć, gdzie choroba, a gdzie zwyczajna radość z życia – pisze Michał Piętniewicz w recenzji tomiku Odpocząć od cudu.
Wiersz pt. byłem nagi napisała Bogumiła Maleta – jak czytam – z powodu mojego tomu Odpocząć od cudu.
Prezentujemy wiersz Rafała Adaszewskiego pt. Jerzy Hajduga Odpocząć od cudu
wyszło na jaw
przez ciocię Wiesię
że umieramy
Notatki do wiersza
Ciocia umierała trzy miesiące przekonana, że przy łóżku siedzi jej dawno zmarły syn. Przyjęcie tego faktu (?) do wiadomości było warunkiem zachowania kontaktu z ciocią.
Codziennie zmienia się obłożenie niemal wszystkich łóżek. Bardzo dobry sposób definiowania oddziału paliatywnego. Najlepszy, jeśli nie chce się ulec perswazji.
Przychodziło dwóch księży, jeden przed trzydziestką, drugi po sześćdziesiątce. Podziwiam tego drugiego. Młody jeszcze nie wie.
Ciocia już nie wiedziała.
Autor: Rafał Adaszewski
Wiersz Rafała Adaszewskiego pt. Jerzy Hajduga Odpocząć od cudu,
Źródło: http://www.poezja-polska.pl, 22.06.2016, godz. 08:33
Magdalena Bąk-Wołoszyn pisze w najnowszej FRAZIE: Jan Twardowski przyzwyczaił nas do tego, że ksiądz pisze albo słodko-czule o miłości i przyjaźni, albo jak ksiądz Maliński zachwyca się światem i człowiekiem, stworzonym na podobieństwo dobrego Boga. Jerzy Hajduga, który lapidarnie pisze o sobie: ksiądz, poeta, publicysta konsekwentnie wyłamuje się z tego stereotypu, pisząc nieustannie o życiu, przemijaniu, śmierci i cierpieniu; przyzwyczajając swoich czytelników do prawdy jakże oczywistej, a jakże chętnie pomijanej w recenzjach księży-artystów: albo się poetą jest, albo się nim nie jest.
Czytaj dalej “Pan Cogito pragnie odpocząć od cudu nieśmiertelności”
O poezji Jerzego Hajdugi ze zbioru Odpocząć od cudu pisze Jacek Sojan.
Czytaj dalej “Jacek Sojan: Przestrzeń egzystencjalna z krzesłem w tle”