Śmierć pomału bierze miarę z nas wszystkich – zdaje się mówić poeta. Świadczą o tym coraz częściej pojawiające się – w jego wierszach i w naszym życiu – rekwizyty: łóżko szpitalne, miednica, wózek inwalidzki, no i… trumna.

 

Czytaj dalej „Ks. Andrzej Draguła: Poezja na miarę życia” →

Dzięki, Gabrysiu, za wiersz. Właśnie dzwon z kaplicy cmentarnej wybija godzinę pogrzebu. Widzę przez okno szpitalne panią Marię z sali nr 5, która odprowadza wzrokiem i modlitwą każdego zmarłego. Pod nogami szeleszczą upadające na cmentarne ścieżki liście. Już idę odwiedzić panią Marię, wszystkich chorych w szpitalu. Panuje cisza, jakby przed chwilą umilkł dzwon pozgonny, albo ktoś z chorych przestał pytać: ciekawe, kiedy ja.

 

Czytaj dalej „Wiersz z dedykacją” →